Een van de mooiste sessies die ik spontaan zelf ontving als begeleider van onze opleiding in Brazilië. Hier was zo voelbaar dat begeleider en begeleiden voor de paarden werkelijk verschilloos kunnen zijn.
Tja daar zit ik dan, ongepland, opeens zelf in een sessie. Even is daar de weerstand, of misschien twijfel: kan dit wel als opleider van deze groep? Ik kijk naar de groep. We staan op het punt het laatste blok van de Windopleiding Brazilië af te sluiten met een ritueel van de Guarani. Een snelle blik naar de groep vertelt mij dat het daarvoor al te laat is. Via hun ogen zie ik dat de “sessie” al begonnen is. Op hetzelfde moment duwt een van de paarden mij met haar hoofd naar voren. Ik geef mee. In mijn hoofd hoor ik mijn eigen stem zichzelf herhalen: dat het als begeleider zo belangrijk is om mee te gaan met de beweging van het paard, ook al begrijp je het niet. Patronen zijn te begrijpen, “waar het heen wil” niet. Daarvoor moet je bereid zijn je te laten grijpen.
Het is alsof ik in mijn stoel “opgesteld” word. Ik geef mee. Ik zit nu iets voorover, mijn hoofd licht gebogen. Voor mij staat hat andere paard Fagance, hij kijkt als het ware over mij heen, ergens in de verte. Azul’s hoofd leunt nu voorzichtig iets meer op mijn linkerschouder, alsof ze me ook in deze positie houdt. Ik kijk naar links, 1 dikke traan rolt oneindig traag uit haar ooglid naar omlaag.
“Ze huilt” zeg ik. Ik kijk rond naar de groep.
Stilte.
“Kijk dan, ze huilt, echt waar”. Diepere stilte.
Ik voel mijn zinnen als het ware via de groep terugkaatsen naar mijzelf. Zo voelt het dus voor een client als er werkelijk holding space is voor een sessie.
Dan kijk ik weer. Ik zie 1 dikke traan ergens halverwege gestrand op de neus van Azul. Kijkend voor me zie ik Fagance over mij heen de verte in kijken. In een flits weet ik dat mijn tranen hun bestemming niet zullen bereiken. Dat geeft onmiddellijk een andere pijn. Een pijn die op een wat onwennige manier kracht heeft. Kracht van wat er is met dat wat mist. Precies zo, niet meer, niet minder.
Einde sessie.
Uit het boek: Coachen met paarden, de wijsheid van de kudde (Boom Uitgevers Amsterdam)